συναφής

-ές, ΝΜΑ

αυτός που εφάπτεται με άλλον, ο άμεσα συνδεόμενος με κάτι

νεοελλ.

1. αυτός που έχει άμεση σχέση με κάποιον ή με κάτι ή αυτός που παρουσιάζει ομοιότητα με κάποιον ή με κάτι, παρεμφερής, παραπλήσιος, παρεπόμενος («συναφείς καταστάσεις»)

2. φρ. α) «συναφή αδικήματα»

(νομ.) αδικήματα τα οποία διέπραξαν μετά από συμφωνία πολλοί μαζί ταυτόχρονα ή ακόμη και σε διαφορετικά χρονικά ή τοπικά σημεία με σκοπό να επιτευχθεί έτσι η όσο το δυνατόν πιο εύστοχη εκτέλεσή τους

β) «συναφείς δίκες»

(νομ.) δίκες τών συναφών αδικημάτων που επιβάλλουν την εκδίκασή τους από ένα δικαστήριο προκειμένου έτσι να εξασφαλιστεί η καλύτερη διεξαγωγή τής ανάκρισης αλλά και ολόκληρης τής διαδικασίας εκδίκασής τους

αρχ.

1. γραμμ. αυτός που συντάσσεται με κάτι («τὸ συναφές» — το συντασσόμενο, Απολλ. Δύσκ.)

2. (για φάρμακα) αυτός τού οποίου τα μόρια έχουν συνοχή μεταξύ τους, σε αντιδιαστολή προς εκείνα που βρίσκονται σε ρευστή κατάσταση

3. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τὰ συναφέα και ξυναφέα

α) όσα αλληλοσχετίζονται, όσα παρουσιάζουν αμοιβαία σχέση

β) όσα βρίσκονται πολύ κοντά το ένα με το άλλο

4. φρ. «συναφὴς τόπος» — αυτός που πρόσκειται, που βρίσκεται κοντά σε έναν άλλο (Διον. Βυζ.).

επίρρ...

συναφώς / συναφῶς ΝΜ

νεοελλ.

αναφορικά, σχετικά με κάτι

μσν.

επιπροσθέτως.

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + -αφής (< ἀφή), πρβλ. ἀν-αφής].